Öküz qanı
Sabahdı, sübhdü, ertədəndi…
Yol gedirdik
Yanımdaydın, əlimdən tutmuşdun
Hər şey boş, hər şey mənasızdı
Ağrıyırdım: bir gecənin içində
İnsanlar yad
Dünya ögey
Hava soyuq
Sən qəddar olmuşdun
Ağrıyırdım…
Ağlamırdım: göyə baxırdım -
İnsanları xoşbəxt ölkələrə aparan
təyyarənin tüstüsü
upuzun, ağappaq, dümdüz bir yol cızmışdı göy üzündə…
Yola baxdım, sənə baxdım
İlk dəfə göylərdəki tüstüyə
Qoşulub gedə bilməmənin ağrısını yaşadım
Bir yandan da sən…
Amma bir tüstü ağrısının yanında
Sənin ağrın nəydi ki?
Sabahın soyuğunda
O yan-bu yana qaçan küçə itləri
Narın tüklü bədənlərini qızışdırırdılar
Yol uzunu isə
Laklı, taxta, satılıq it evcikləri düzülmüşdü
Heyvanlarını əzizləyən insanların
Ərköyün itləri üçün…
Beş addım o yanda
Varlıların yekəqarın evləri
Çoxmərtəbəli gözləri ilə
Üstən aşağı baxırdılar
Yaxınlıqdakı yoxsul komaların üzünə
Bir yandan da sən…
Amma o komaların kədərinin yanında
Sənin kədərin nəydi ki?
Yol gedirdik
Sabahdı, sübhdü, ertədəndi
Səhərin alaqaranlığında
Yüz insanı doyurmaq istəyən dörd kişi
Nəhəng bir öküzü yerə yıxıb
Başını kəsirdilər
Şırnaq-şırnaq torpağa axırdı,
torpağa hopurdu öküz qanı
Dəhşətə gəldim
İlk dəfə ağlıma cinayəti
öldürülən canlının gövdəsi ilə
ölçmək gəldi ağlıma
düşündüm ki,
bu nəhəng, qara öküzü bıçaqlayan
dörd insandan
çox-çox daha az qatildir
barmağı ilə qarışqanı basıb əzən qız
ayağının altındakı kərtənkələni tapdayan qarı
toyuğun başını üzən oğlan
öküzə baxdım, sənə baxdım
bədəninin iriliyinə baxdım
səni öldürsəm, adi insanları öldürənlərdən
daha çox qatil olardım demək
amma qorxmadım
dörd kişinin bıçaqladığı öküzün yanında
səni öldürmək nəydi ki?
Yol gedirdik
Yanımdaydın
Əlimdən tutmuşdun
Ağrıyırdım
Ağlamırdım
Ürəyim bulanırdı
Öküzün qanından
Sənin qansızlığından…
Sənin üçün Zemfiraya rimeyk
Nə olar, ölmə, yoxsa
Sənsiz dünya birtəhərdi
Bax, səni saxlamaq üçün
Şux mahnılar səfərbərdi
Səhərlər tez oyanaram
Oyanıb tək qalma deyə
Şairliyi soyunaram
Qoymur rahat sevişməyə
Ölmə, sənə söz vermişəm
Səni mən öldürüm gərək
Hələ ölmək istəmirəm:
Mən səninlə ölüm gərək
Ölmə, kəsilər nəfəsim.
Bircə an sən yoxsan deyə
Sən istə: saçımı kəsim
Qoymur rahat sevişməyə
Mehman Cavadoğlunun 55 yaşına ithaf edirəm
Pəncərələrini yağışa qapamış evin
Qapılarını küləklərə bağlamış həyətin
Yelkənlərini tufana açmış gəminin
Bir də qalın divarları
Düşmənə dayanmış şəhərin
Arxayınlığı var içimdə
Səbrim bu qədər sonsuz
Kinim bu qədər dərindi…
Sənsə başını burax, dost
qoy qadınların
Döşləri arasında ehtiras əvəzinə
Dərman şüşəsi saxlayacağı
Vaxtlara qalsın bütün sevişmələr
qoy atalarını
Bir parça çörək dərdinə yox
Böyük savaşlara səsləyən
Çocuqlar doğmasın ölkəmin qadınları
qoy sevgini, sevgilini
Hamıdan, hər şeydən sonraya
Saxlasın kişilər
Biz onsuz da bilirik
O qədər uzun deyil bu həyat
İndi mənim başıma
Od ələnən yaşımdı
Söykənib bir divara
Güllələnən yaşımdı.
Sərxoş ayılmalıyam
Özgə yataqlarında
Özümü asmalıyam
Otel otaqlarında
Bir sevgili uduzub
Dost itirən yaşdayam
Gecə küçədən evə
it gətirən yaşdayam
Mənsə hər səhər evdən
Yorğun, əzik çıxıram
Ayaqqabım narahat
Əynim nazik çıxıram.
Boğazımı göynədən
Qəhər yox, soyuq olur
İt yerinə əlimdə
Bir buzlu toyuq olur…
Salam, şair, darıxıram, bu təklik
Yenə məni üzüyumşaq tanıdı.
Yenə payız, yenə soyuq, yenə mən
Yenə yerim sobaların yanıdı
Hələ sənə demədiyim bir gerçək
Hələ sənə açmadığım yalan var
Düz bir ildi yuxu yata bilmirəm
Qorxuram ki, yastığımda ilan var
Ağ tük tapdım arasından saçımın
Qoparmadım, saxlamışam, çoxalsın
Otuz ildə cavan qalıb neynədim?
Canı çıxsın, saçlarımın, qocalsın.
Gəl, bir gün oturaq qədəh-qədəhə
Görək, göz yaşından nə qalır, şair?
İçimdə ən məsum mələklər ölür,
Ən gözəl qadınlar qocalır, şair!
11 dekabr
abzas.net